Το τοπίο
Βρισκόμαστε σε ένα ήσυχο λιμανάκι, σε ένα απομονωμένο χωριουδάκι, της Μάνης, το Νέο Οίτυλο. Δόθηκε και σε εμάς η ευκαιρία, να το γνωρίσωμε από κοντά! Μιας και τόσες φορές, είχαμε ακούσει να γίνεται λόγος γι αυτό. Η Τσίπα, η κατασκήνωσή μας, είναι τριγυρισμένη από βουνά, καμωμένα σε αυστηρή λιτή, στις γκρίζες τους πέτρες. Πάνω μας γραμμή μ’ ελάχιστο πράσινο, μπροστά μας η θάλασσα καταγάλανη και παιχνιδιάρα.
Βουνό και θάλασσα, είναι τόσο αρμονικά δεμένα, που δύσκολα θα μπορούσε ανθρώπινος νους, να τα φανταστεί χωριστά. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ζήσαμε δεκαπέντε ολόκληρες ημέρες! Δεκαπέντε ημέρες γεμάτες από παιδικές φωνές, γέλια , παιχνίδια, γκρίνιες και τσακωμούς! Με λίγα λόγια, μια απλή πραγματική ζωή!
Η κατασκήνωσή μας
Αληθινά αυτό είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της κατασκήνωσης μας. Μέσα σε αυτό κάθε κοπέλα κινείται σε ένα γνώριμο περιβάλλον. Τίποτα δεν είναι απόλυτα ξένο. Τίποτα δεν την διώχνει. Παντού βρίσκει κάτι που να την διασκεδάζει, να την ευχαριστεί και να την συγκινεί. Οι πρωινοί και οι απογευματινοί περίπατοι, με τις ευχάριστες ενασχολήσεις, στο εσωτερικό του χωριού, σου δίνουν την ευκαιρία να σκεφτείς και να φιλοσοφήσεις! Στην ακρογιαλιά, καθισμένες επάνω στην ανώμαλη πέτρα ή στην αμμουδιά, σου δίνουν την ευκαιρία να ηρεμήσεις και να αισθανθείς την ομορφιά τριγύρω. Γεμίζει η ψυχή σου με έκσταση και δέος!
Οι συναναστροφές
Αλλά και η εμπειρία που αποκτάς, δεν είναι λιγότερη από το θαυμασμό που νοιώθεις! Και πρώτα απ’ όλα συναναστρέφεσαι, με κάθε είδους κοπέλα. Έξυπνη, δειλή, αισιόδοξη, τεμπέλα, κοπέλα γεμάτη θράσος, ανοησία και ματαιοδοξία.
Συναντάς κάθε νοοτροπία, και αναγκάζεσαι να επιστρατεύσεις όλες σου τις δυνάμεις, για να μην παρασυρθείς και θυμώσεις, φωνάξεις, εκνευρισθείς! Είναι πραγματικά ένας αγώνας, που εξασκεί, γυμνάζει την ψυχή όσο τίποτε άλλο! Η ομαδική συμβίωση αφήνει το παιδί, ν’ αναπτύξει πρωτοβουλία, του δίνει την ευκαιρία να δείξει στους άλλους! Και ν’ αποδείξει στον εαυτό του, ότι είναι κάτι, ότι μπορεί να προσφέρει κι αυτό, έστω και στο ελάχιστο! Ότι μπορεί να αγαπηθεί από τις συγκατασκηνώτριες του. Και το σπουδαιότερο, να νοιώσει την γλυκειά ευχαρίστηση, ότι ζει ελεύθερα μέσα σε ένα ορισμένο πλαίσιο! Χωρίς περιορισμούς και παρατηρήσεις της μητέρας η του πατέρα του, για μια αταξία.
Η ζωή στην κατασκήνωση
Η ζωή μας στην κατασκήνωση περνά ήρεμη, ιδιόρυθμα ήρεμη. Και λέω ιδιόρυθμα, γιατί η ηρεμία δεν είναι μονοτονία, όπως θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, για μια μικρή γωνιά σαν την Τσίπα. Κάθε άλλο! Η ηρεμία ειναι πραγματική εδώ. Τα νεύρα χαλαρώνουν, οι έννοιες ξεχνιούνται, η λύπη δεν έχει θέση. Όλες μαζί στην θάλασσα, χαιρόμαστε την δροσιά της και τα παιχνίδια της!
Όλες μαζί στο βουνό, σκορπιζόμαστε γύρω από τους αρχηγού και υπαρχηγούς μας, και λέγοντας ευχάριστες ιστορίες περιμένουμε την ώρα του δειλινού. Την ώρα, που ο ουρανός είναι περισσότερο μεγαλόπρεπος παρά ποτέ! Και η θάλασσα τον συναγωνίζεται μ’ όλη της την χάρη και την σαγήνη!
Τα πρωϊνά όλες εργαζόμαστε σαν τις μέλισσες στο μελίσσι! Εδώ σκούπισμα, εκεί πλύσιμο, αλλού συγύρισμα, πιο κάτω κέντημα! Μια αληθινή κυψέλη! Μια συνεχής απασχόληση! Πουθενά αδιαφορία, πουθενά βαριεστημένη, πουθενά κούραση. Μετά έρχεται το μπάνιο. Αυτή η θάλασσα! Αυτή η ξελογιάστρα! Τι μαγεία υπάρχει μέσα στο νερό, στην εξαιρετική διαύγειά της! Κοντά της παίξαμε τόσα τρελά παιχνίδια, και αντλήσαμε την χαρά και το κέφι.
Οι σκέψεις μας
Αυτή είναι η ζωή μας στην Τσίπα. Απλή αλλά η ιδεώδης, ήρεμη, αλλά και γεμάτη εκπλήξεις και απρόοπτα, γεμάτη απ’ αυτό που χρειάζεται κάθε παιδί! Να βρεθεί ανάμεσα στα άλλα, να ζήση μαζί τους, να γελάσει, να κλάψει! Αφήνομε αυτόν τον τόπο, μ’ αληθινή λύπη αλλά και προσμονή!
Ποιος ξέρει; Ίσως του χρόνου συναντηθούμε πάλι εδώ, και ζήσουμε αξέχαστες στιγμές όπως και τώρα. Κοντά στην θάλασσα, πλάϊ στο βουνό, στη λεβεντογέννα Μάνη!
Αλίκη Μινάρδου
κατσκηνώτρια, ομαδάρχισσα
Τσίπα 1965
φωτογραφία oimaniateseinaipantou.blogspot.com