ΧΡΟΝΙΚΟ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
” Την 2/4/1943 το υποβρύχιο ”Λάμπρος Κατσώνης” εβύθισεν εντός του λιμένος του Γυθείου, εξωπλισμένον περιπολικόν σκάφος 1500 τόννων, χρησιμοποιούμενον υπό των Γερμανών ως ναρκοθέτις” Γενικό Επιτελείο Ναυτικού
Η έκρηξη της τορπίλης
Έφθασαν μέχρι το περιβολάκι. Οι δυο φίλοι πεσμένοι κάτω, για προφύλαξη, προσπάθησαν να νοιώσουν, που ακριβώς είχε γίνει η έκρηξη. Άκουσαν φωνές, τρεξίματα, κακό προς το μέρος της πλατείας. Κατάλαβαν αμέσως. Δεν μίλησαν όμως. Και οι πέτρες έχουν αυτιά. Μόνο με μια κίνηση του κεφαλιού, είχαν συνεννοηθεί. Ο ” Λάμπρος Κατσώνης” μουρμούρισε ο Τριάνθης. Και σήκωσαν γρήγορα το κεφάλι κοιτάζοντας προς την θάλασσα. Ο σκούρος όγκος, είχε κάνει στροφή, και μόλις που φαινόταν ο πυργίσκος. Θα ήθελαν βέβαια να σηκωθούν όρθιοι, και να τον χαιρετίσουν.
Απαγόρευση κυκλοφορίας
Μα οι καραμπινιέροι, που στο μεταξύ ξεχύθηκαν στους δρόμους, άρχισαν να φωνάζουν και να χτυπάνε τον κόσμο. Να τον κυνηγούν.
- Όλοι μέσα στα σπίτια… όλοι μέσα, διέταξαν. Και απαγόρευσαν κάθε κίνηση. Βέβαια να τρομοκρατήσουν τους Γυθειάτες θέλαν! Μα πιο πολύ, ήταν ολοφάνερο, τον δικό τους φόβον ήθελαν να καλύψουν.
Γιατί οι κάτοικοι, εκτός εκείνων που συνεργάσθηκαν με τον κατακτητή, ένοιωθαν κρυφό χτυποκάρδι! Όχι από φόβο. Όχι από τρόμο. Από χαρά σκιρτούσε η καρδιά τους, από περηφάνεια. Και όλοι μαζί, με την σκέψη και την καρδιά, συνόδεψαν το ατρόμητο υποβρύχιο, που τόσο θαρραλέα εκδικιόταν τους κατακτητές.
Η δράση του
Ήλθε μέσα στα μάτια τους! Μέσα στις μπούκες των κανονιών τους. Τορπίλισε το περιπολικό. Και έφυγε απτόητο, πριν ακόμα οι Ιταλοί συνέλθουν από τον αιφνιδιασμό. Μα και όταν συνήλθαν, του κάκου προσπάθησαν με λίγες κανονιές, να εξουδετερώσουν τον τρόμο τους. Το Ελληνικό υποβρύχιο χάθηκε μέσα στα νερά του Λακωνικού κόλπου, για να συνεχίσει το έργο του.
Τα αντίποινα
Βέβαια εκείνο το βράδυ,πιο βαρύς ο βραχνάς της σκλαβιάς πλάκωσε στην πόλη του Γυθείου. Απαγορεύθηκε κάθε κυκλοφορία στους δρόμους, κα από σπίτι σε σπίτι. Και τα σπίτια έπρεπε να έχουν ανοιχτές διάπλατα πόρτες και παράθυρα. Και οι Γερμανοϊταλικές αρβύλες αντηχούσαν στις σκάλες του Κούμαρου και στον Πάνω δρόμο, ανάμεσα στην νεκρική σιγαλιά.
Και οι κατακτητές μπαίναν όπου θέλαν. Και κάναν ότι τους άρεσε. Και να παίρνουν όποιον θέλουν. Και αν τολμούσε κανείς να διαμαρτυρηθεί, τον περίμενε η φυλακή, το στρατόπεδο στην Γερμανία, το εκτελεστικό απόσπασμα. Και να λες: Τώρα θα πιάσουν τον αδελφό σου, τον άντρα σου, τα παιδιά σου.
Η λευτεριά είναι πολύτιμο αγαθό
Κι όμως! Όσο μεγάλη και αν ήταν εκείνο το βράδυ η τρομοκρατία, οι κατακτητές προσπάθησαν να εξουδετερώσουν το απελευθερωτικό σύνθημα. Όλοι οι Γυθειάτες, την έκρηξη της τορπίλης, την ένοιωσαν σαν φωνή της ίδιας της πατρίδας. Η ίδια η Ελλάδα είχε επισκεφθεί το Γύθειο κείνο το βράδυ! Και οραματίστηκαν την μορφή της. Και άκουσαν ενδόμυχα την φωνή της! ” Η Λευτεριά είναι πολύτιμο αγαθό…”! Δεν κερδίζεται με λόγια. Ούτε έρχεται με παθητική αναμονή. Οχι! Κατακτιέται με την ενεργητική δράση. Η υπόδουλη Ελλάδα ζητάει από όλα τα παιδιά της συνδρομή , βοήθεια. Όπου μπορεί και όπως μπορεί , ας πολεμήσει καθένας τον κατακτητή. Με κίνδυνο. Με αυτοθυσία. Με προσπάθεια καθολική. Κτυπάτε τους κατακτητές! Είσθε Μανιάτες!
Οι πρόγονοί σας δοξάστηκαν με τους αγώνες τους στην Τούρκικη σκλαβιά. Τετρακόσια χρόνια πολεμούσαν. Αδιάκοπα. Με πίστη στην πατρίδα και στην θρησκεία.
Ήταν η φωνή της Ελλάδας, που πολεμούσε στα βουνά και στους κάμπους, στις πόλεις, στα χωριά, σε θάλασσα, σε στεριά, σε Ελληνικά και ξένα εδάφη καταδιωγμένη. Μα πάντα υπερήφανη, για τους ακατάπαυστους ηρωϊσμούς των παιδιών της. Ώσπου η σημαία της λευτεριάς στηθεί απ’ άκρη σ΄άκρη της πατρίδας!