Σα Βαριά ν’ εβογγούσε η πατρίδα,
στην αντάρα του Τούρκου πνιγμένη,
και καμιά δεν απόμενε αχτίδα,
μεσ’ στη Γη, λυτρωμού χαραγμένη.
…………………………
Τότε μόνον απόμενε ακόμα,
του Ταινάρου η γωνιά η δοξασμένη,
η αδούλωτη πέτρα το χώμα,
που δεν είχεν ο οχτρός πατημένη.
………………………….
Τότε μόν’ αντιβόγγησε η Μάνη,
το Διρό, το Σκουτάρι η Μηλιά,
Πολυάραβος, Βέργα Καστάνια,
που σκορπούσαν τρανή αντιλαλιά.
…………………………
Πολεμάρχοι κρατάνε την Βέργα,
με δρεπάνια οι θερλιστρες χτυπούν,
μιας ανάστατης θαύματα και έργα
λευτεριάς, οι καμπάνες ηχούν.
………………………..
Πολεμίστρα η Μανιάτισσα εστάθη,
δρακομένη στ’ αντρός την θέση,
Με δρεπάνι απ’ το θέριο εθεάθη,
και θερίζει το Τουρκικο φέσι.
………………………..
Του Διρού πολεμίστρα γενναία,
φωτοστέφανο σ’ έχει κλεισμένη,
που φωτάς και κρατάς τη σημαία,
τ’ είσαι εσύ της γενιάς διαλεγμένη.
…………………………
Είσαι εσύ μες στη χώρα ένας ήλιος,
που σκορπάς τα σκοτάδια της πλάσης,
το αδούλωτο κι άπαρτο κάστρο,
είσαι εσύ ηρωίδα της Μάνης.
Γιάννης Γρ, Μπαρμπαγιάννης