Δύο Συνταγματάρχαι, τρεις Ταγματάρχαι, πέντε Λοχαγοί, τρεις Ανθυπολοχαγοί, τρεις Ανθυπασπισταί, και πλήθος οπλιτών.
Αναδρομή στην Ιστορία
Μετά την πτώσιν της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, και το πάρσιμο της Πόλης, ολόκληρη η Ελλάδα, έπεσε στα χέρια της σκλαβιάς. Μόνο ένα μικρό κομμάτι εις την πλευρά του Νότου, έμεινε ελεύθερο, εις το οποίο, διατηρήθηκε άσβεστη, η ζωή της Αυτοκρατορίας. Αυτό το μικρό κομμάτι, είναι το νοτιότερο της Λακωνίας, κάτω εις το Ταίναρο, η ηρωική και αδούλωτη Μάνη.
Κάτω εις την Μάνη, οι κάτοικοί της οι Μανιάται, που είναι γνήσιοι απόγονοι των Σπαρτιατών, φιλοξένησαν πολλούς από την Πόλη, κάτω από τον ελεύθερο αέρα του Ταϋγέτου. Έχοντας οδηγό τους νόμους του Λυκούργου, και την ανδρείαν του Λεωνίδα, εις το διάστημα των αιώνων της σκλαβιάς. Πάντοτε πολεμούντες τους αλλοφύλους, ανάψανε και πάλι τον Πυρσό της Ελευθερίας.
Εις την Μάνη την 17ην Μαρτίου 1821 ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, και όλοι οι Μανιάται, εκήρυξαν την Ελληνικήν Επανάστασιν, εις την πρωτεύουσάν της την Αρεόπολιν. Και Ανέστη η Ελλάς! Με την πρωτοπορίαν και τας θυσίας των κατοίκων της Μάνης, έχομεν σήμερον την Μεγάλη Ελλάδα. Παντού εις όλας τας μάχας, και εις όλους τους πολέμους, οι Μανιάται επολέμησαν πρώτοι, ενίκησαν και θα νικούν πάντα. Ο Μανιάτης ζει και αγωνίζεται δια την τιμήν και την Ελευθερίαν. Πάντοτε εμπνεόμενος, από τα κατορθώματατων ενδόξων προγόνων μας. Αυτούς μιμείται και υπερηφανεύεται άμα γίνει ανδρείος και ένδοξος. Δια τούτο είναι υγειής εις τας αρχάς του, προχωρεί εις την ζωήν του με τιμή, αξιορέπειαν, φιλοτιμία, αφοσίωσιν, και όλα τα κατευθύνει, με την άμιλλαν.
Μανιάται Μανιάτισσαι, πάντοτε θα προχωρούν και θα νικούν εις όλους τους τομείς της προόδου του πολιτισμού και της Πατρίδος. Αυτά μας τα λέει με απλά λόγια η μούσσα της Κίττας και της Μέσα Μάνης στοιχοπλόκος, άξιος διάδοχος του αείμνηστου Νικολή Μητσάκου- Φικάρδου, ο κ. Νικόλαος Σαλπέας (Βούρβουλης) με τους επόμενους στοίχους:
Για το 21
Μάνη ελεύερη γωνιά, απ’ τα παλιά τα χρόνια
ποτέ δεν εφοβήθηκες τις σφαίρες τα κανόνια.
Στο χώμα σου δεν πάτησε ποτέ ξένο ποδάρι
έχεις λεβέντες ήρωες και με περίσσια χάρη.
Μανιατοπούλες τολμηρές με λόξα τα φουστάνια
τους Αιγυπτίους στον Διρό, νικήσαν με δρεπάνια.
Είκοσι μία Θεριστή ημέρα δοξασμένη
το όνομά τους ξακουστό σ’ όλη την Οικουμένη.
Χτυπήσανε τους βάρβαρους με τόλμη με ανδρεία
και η Πατρίς τις έγραψε στην ένδοξη Ιστορία
Η Μάνη πρωτοστάτησε και στο εικοσιένα
για πίστη και για λευτεριά με όπλα τιμημένα
Την είχαν για ορμητήριο και σίγουρο λιμάνι
οι Έλληνες οπλαρχηγοί την ελευθέρα Μάνη.
Στον πόλεμο του Δώδεκα και στην Μικρά Ασία
στην Αλβανία έδειξε και εκεί αυτοθυσία.
Και εις την Μέση Ανατολή πολέμησε η Μάνη
για της Πατρίδος την τιμή νικήτρια πάλι εφάνη.
Ο Τουρλομούσης λοχαγός πολέμησε μ’ ανδρεία,
και η Πατρίς τον έγραψε στην Νέα Ιστορία.
Γιατί έπεσε ηρωϊκώς εις το Ελ- Αλαμέιν
εκεί που εδιακρίθησαν οι Έλληνες γενναίοι.
Ο Βουδικλάρης πολεμών με τόλμη με ανδρεία
έπεσε ηρωικώς εις την Μικρά Ασία.
Λυμπέρης και Μαντούβαλος, Πικάκος, Γεωργουλάκος
μαζί και ο Λαζαρόγγονας Γκλεγκλές και Καρλουτσάκος.
Για το σαράντα
Όλοι αυτοί επέσανε για τη γλυκειά Πατρίδα,
μεσ’ στου πολέμου τη φωτιά στη μαύρη καταιγίδα.
Συνταγματάρχης ‘ηρωας από τη Μέσα Μάνη,
αυτός που εξεσκέπασε του Ντούτσε το καζάνι.
Έδειξε σ’ όλους τους λαούς η αυτοκρατορία
πως είναι μόνο για χορούς μια καλή Κυρία.
Έδωσε θάρρος στις φρουρές σ’ όλους τους γαλονάδες
κι εκτύπησαν τους Ιταλούς σαλτσομακαρονάδες.
Στην Πίνδο εσκαρφάλωσε με ήρωες τσολιάδες
κι έπιασε αιχμάλωτους αμέτρητες χιλιάδες.
Τους έστειλε στον Πειραιά να φαν μακαρονάδες
τους άθλιους τους Ιταλούς τους παλιομασκαράδες.
Επείραμε την Κορυτσά και τους Αγιούς Σαράντα,
το ένδοξο Αργυρόκαστρο την Πρεμετή Χειμάρα.
Το Πόγραδετς και το Ιβάν, Μοσχόπολη Κλεισούρα
και διαμελίσαμε όλες τις μεραρχίες Τζούλια.
Ο Ιταλός ο στρατηγός κλαίει τη συμφορά του
έπεσε μες την θάλασσα τραβώντας τα μαλλιά του.
Δαβάκης ονομάζεται ο ήρωας απ’ την Μάνη
τον έπνιξαν με μπαμπεσιά οι Ιταλοί ρουφιάνοι.
Στου Άγιου Σαράντα τα νερά η δόξα στεφανώνει
τ’ αγγελικό του το κορμί το κρυφοκαμαρώνει.
Το όνομά του γράφτηκε μ’ ολόχρυσο μελάνι
με το κατόρθωμα αυτό εδόξασε τη Μάνη.
Ακόμη και σήμερον, που είμεθα ελεύθεροι, και προχωρούμε ενδόξως δια ην Μεγάλην Ελλάδα, οδηγούμεθα αό τας θυσίας και τα καρορθώματ των Ηρώων της Μάνης. Αλλά και για τα επερχόμενας γενεάς των Ελλήνων, οι Ήρωες της Μάνης θα είναι φωτεινόν παράδειγμα δια την δόξαν και το μεγαλείον της Πατρίδας.
Παναγιώτης Δρακουλινάκος
Φάρος της Λακωνίας 10/9/1965
ΟΙ ΜΑΝΙΑΤΕΣ
Στον ουρανό πετούν σταυραετοί
μπροστάρηδες παντού μ’ αυτοθυσία
τα νύχια τους ξεσκίζουν τη σκλαβιά
η λευτεριά στο βλέμμα οπτασία.
Κάθε ξεμόνι απόρθητο οχυρό
προπύργιο μοιάζει η φωλιά τους
το άδικο στις πέτρες το χτυπούν
το δίκιο ζυγίζουν στα φτερά τους.
Με τη συνείδησή τους καθαρή
στρατιώτες στο καθήκον και στο χρέος
ο λόγος τους υπογραφή
η συμφωνία συμβόλαιο και νόμος
ο όρκος τους «λόγο τιμής».
Στον ουρανό τα χέρια υψωμένα
σταγόνα – σταγόνα μαζεύουν τη βροχή
στα βράχια τα μάτια τους σκαπάνη
ψάχνουν τη μοίρα τους να βρουν
στη θάλασσα τα νότα τους στραμμένα
μάταια οι Σειρήνες τραγουδούν
στα πέτρινα κατάρτια τους δεμένοι
το μοιρολόγι είναι πιο γλυκό..
Γεννημένοι κύκλωπες στην πέτρα
« Κανένας » δεν τους τύφλωσε ποτέ
ποτισμένα τα χείλη με αλήθεια
εφτασφράγιστα κρατάνε μυστικά
τα ιερά τους και τα όσια με αίμα
με μια μπουκιά ξερό ψωμί
ελιές με μπόλικη μπαρούτη
μία γουλιά νερό σαν αγιασμό
για φυλαχτό μια χούφτα χώμα
το λάδι στο καντήλι λιγοστό
με μπόλικη η στοργή τους πίστη
ανέσπερο στα πρόσωπα το φως
κλείνει η σιωπή του χτες τα μάτια
η στέρηση παίζει με το σήμερα κρυφτό
το αύριο χάνεται πίσω απ’ τις πέτρες
η εγκατάλειψη αιώνια τυφλή
κι όμως « κορώνι μου » με βιοπάλη
αιώνες κερδίζουν τη ζωή.
Β. Γ. Βλαχάκος