Πέτρος Γεωργαρίου: Στους Ικέτες αποτυπώνεται η πραγματικότητα.

Ο θεσμός της ικεσίας

Η Ικεσία ήταν θεσμός στην Αρχαία Ελλάδα και οι ικέτες προστατεύονταν από έναν άγραφο νόμο. Προστάτης των ικετών θεωρούνταν ο Ικέσιος Δίας.

Ο ικέτης είχε διαπράξει συνήθως έγκλημα ή σοβαρό αδίκημα, είχε παραβιάσει πολιτικό ή ηθικό νόμο. Για ασυλία προσέτρεχε στον βωμό ενός ναού ή στην εστία της οικίας ενός ισχυρού άνδρα. Στο χέρι του κρατούσε σύμβολο της δυστυχής του θέσης, ένα κλαδί ελιάς περιτυλιγμένο με άσπρο μαλλί προβάτου, την Ικετηρία.

Ο ικέτης τοποθετούσε την ικετηρία πάνω στον βωμό του ναού και παρέμενε εκεί όσο εκκρεμούσε η αίτηση για ικεσία. Όταν ο άρχων της πόλης αποδεχόταν την αίτηση, ο ικέτης έπαιρνε από το βωμό το κλαδί ελιάς και έφευγε περιμένοντας συνήθως να εκδικαστεί η υπόθεσή του από κάποιο δικαστήριο. Στην περίπτωση που προσέτρεχε για προστασία σε κάποια οικία, τοποθετούσε την ικετηρία στην εστία της οικίας και καθόταν εκεί μέχρι ο οικοδεσπότης να δεχτεί να του δώσει προστασία.

Μερικές φορές ο ικετευόμενος δυσκολευόταν να κάνει δεκτή την αίτηση της ικεσίας. Ο ικέτης αναγκαζόταν να γονατίσει μπροστά του και να τον ικετεύσει! Στο όνομα του πατέρα του, της μητέρας του και των παιδιών του, για να τον σώσει. Αξιοσημείωτη είναι η ικεσία του Θεμιστοκλή προς τον Άδμητο, τον βασιλιά των Μολοσσών [Θουκ. Α΄136]. Για να γίνει δεκτή η ικεσία του Θεμιστοκλή, η γυναίκα του Άδμητου του πρότεινε να κάτσει δίπλα στην εστία και να πάρει στην αγκαλιά του, το μικρό παιδί του βασιλιά.

Σε κάποιες περιπτώσεις ο ικέτης γονατιστός φύλαγε τα χέρια, άγγιζε τα γένια και τα γόνατα του ικετευόμενου. Πολλά παραδείγματα ικετών μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ

Στη σημερινή εποχή

Αφηγήτε ένας ανώνυμος εκπαιδευτικός:

”Στην μέση του μαθήματος στο πανεπιστήμιο, ένας φοιτητής ξαφνικά ρώτησε τον καθηγητή του.

Κύριε, ξέρετε πώς πιάνονται τα αγριογούρουνα;

Ο καθηγητής σκέφτηκε ότι αυτό είναι ένα αστείο και περίμενε την συνέχεια λέγοντας…

Όχι! Για πες μου.

Πρώτα ανακαλύψτε πού συχνάζουν στο δάσος και εκεί αφήστε στο έδαφος λίγο καλαμπόκι. Τα αγριογούρουνα θα έρχονται κάθε μέρα για να φάνε το “τζάμπα” καλαμπόκι. Και όταν συνηθίσουν να έρχονται καθημερινά φτιάξτε περίφραξη από την μία πλευρά, γύρω από το σημείο που έχουν συνηθίσει να τρώνε.

Όταν συνηθίσουν με την περίφραξη από τη μία πλευρά και γυρνάνε ξανά για να φάνε καλαμπόκι, εσείς φτιάχνετε περίφραξη από την άλλη πλευρά. Ξανά συνηθίζουν και ξαναέρχονται να τραφούν ενώ εσείς φτιάχνετε την περίφραξη γύρω γύρω, λίγο λίγο, μέχρι να ολοκληρώσετε και τις τέσσερις πλευρές.

Στο τέλος τοποθετήστε και μία πόρτα στην τελευταία πλευρά. Τα αγριογούρουνα έχουν συνηθίσει πια με το “τζάμπα” καλαμπόκι και έρχονται κάθε μέρα και μπαίνουν μόνα τους μέσα και τρώνε. Έτσι τελικά θα κλείσετε την πόρτα και θα πιάσετε όλο το κοπάδι!!!

Η απώλεια της ελευθερίας

Τόσο απλά, βήμα – βήμα, μέχρι τα αγριογούρουνα να χάσουν την ελευθερία τους. Όταν το καταλαβαίνουν βέβαια, ξεκινάνε να τρέχουν, αλλά είναι πλέον στη “φυλακή”. Μετά από λίγο αρχίζουν να τρώνε και πάλι το εύκολο και “τζάμπα” καλαμπόκι… Τόσο πολύ συνηθίζουν πού ξεχνάνε πώς είναι να κυνηγάνε για τον εαυτό τους και έτσι δέχονται την “σκλαβιά”.

Δείχνουν και ευγνωμοσύνη στους φυλακές τους, και πηγαίνουν χωρίς αντίσταση στο σφαγείο. Δεν ανησυχούν που το χέρι που τους ταΐζει είναι το ίδιο που τους “σκοτώνει”.

Ο φοιτητής είπε στον καθηγητή του ότι ακριβώς αυτό συμβαίνει και στην χώρα του.”

Ο Στάλιν

Αν δεν με απατά η μνήμη μου, κάποτε ο Στάλιν, θέλοντας να δείξει σε έναν φίλο του, πόσο εύκολο είναι να διοικήσεις το λαό, τον παρότρυνε να φέρει μια κότα και στάρι. Αυτός τα έφερε και τότε ο Στάλιν του λέει ”βάλε στάρι στην κότα να φάει”. Μετά από λίγο πιάνει ο Στάλιν την κότα και της βγάζει τα σκληρά πούπουλα των φτερών. Κακαρίζει η κότα από τον πόνο, μα αφήνοντάς την κάτω, πάει πάλι στο στάρι και συνεχίζει να τρώει. Λίγο αργότερα της βγάζει μεγάλο μέρος των πούπουλων, κι αυτή το ίδιο. Πάλι στο στάρι και συνεχίζει να τρώει. Στο τέλος, αφού την έχει ξεπουπουλιάσει όλη, την αφήνει κάτω και αυτή συνεχίζει να τρώει. Της τραβάει το πιάτο με το πόδι του και αυτή κυνηγάει το πιάτο αδιαφορώντας για το τι γίνεται γύρω της.

-Κατάλαβες; λέει στον φίλο του! Αρκεί να μην πεινάει ο λαός, αλλά και να μην είναι χορτάτος! Γιατί αν χορτάσει θα στραφεί εναντίον σου.

Ο Πέτρος ο Γεωργαρίου

Το ανήσυχο δημιουργικό πνεύμα, μαζί με την σκηνοθετική του εμπειρία, ώθησαν τον Πέτρο τον Γεωργαρίου να δημιουργήσει μια δεκαετία περίπου πριν, τους Ικέτες!

Συνεχίζει ο ανώνυμος εκπαιδευτικός

”Οι δικτατορικές κυβερνήσεις κρυμμένες κάτω από το “πέπλο” της δημοκρατίας για αρκετό καιρό πετάνε το “τζάμπα” καλαμπόκι στο λαό. Για να καταφέρουν την συστηματική υποταγή του. Και κάθε νέα κυβέρνηση με τα “κοινωνικά προγράμματα” της προσφέρει στο λαό το εύκολο καλαμπόκι. Δίνουν χρήματα σε κάποιους, τα οποία βγάζουν από την τσέπη των άλλων εργαζομένων. Επιδόματα, κοινωνική αλληλεγγύη, στολές, ψωμί, κάρτες ΜΜΜ, οικονομική βοήθεια σε πολυμελείς οικογένειες… κτλ…κτλ….

Όλα αυτά τα έχουμε “τζάμπα” από τους πολιτικούς μας οι οποίοι γεμίζουν με “πλασματική” ευτυχία έναν λαό συνηθισμένο στο εύκολο καλαμπόκι.

Έτσι “κλέβουν” την δυνατότητα μας να σκεφτόμαστε, να έχουμε κριτήρια, να είμαστε δραστήριοι, να αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη ζωή.

Όπως καταλαβαίνετε, τίποτα δεν μας δίνεται “τζάμπα”!

Όλα έχουν το κόστος τους!

Όπως καταλαβαίνετε αυτή η κρατική βοήθεια αποτελεί το μεγάλο “φονιά” της Δημοκρατίας στη χώρα μου!

Μας δίνουν λίγα “ψίχουλα” για να μας ελέγχουν και να είμαστε υποταγμένοι σ’  αυτούς!

Όπως καταλαβαίνετε “δωρεάν γεύμα” δεν υπάρχει!”

Τροφή για σκέψη

Μήπως το ίδιο δεν γίνεται και στην Ελλάδα μας φίλοι μου; Με μικρά επιδόματα πείνας, κρατάνε τον λαό “σκυμμένο” και ανήμπορο να αντιδράσει στις απολυταρχικές τους απαιτήσεις, ή όχι; Δοκιμασμένο και επιτυχημένο το κόλπο τους. Στο χέρι μας όμως είναι να μην πέσουμε μέσα. Απαιτούμε πίσω τις δουλειές μας και ΌΧΙ επιδόματα….. ” πείνας”!!!

Θέλω να πιστεύω, ότι μέσα από αυτό το άρθρο, αποτυπώνεται η ζοφερή πραγματικότητα. Επιδόματα και μισθοί πείνας , μας κρατάνε καθηλωμένους, επαναστάτες του πληκτρολογίου. Μας έχουν ” αφαιρέσει τα χέρια”. Για να μην δημιουργούμε. Να έχουμε στο μυαλό μας πάντα το ”αρκεί να έχουμε να τρώμε” κι ας μας οδηγούν στο σφαγείο. Εμείς θα τους ευγνωμονούμε!

Είμαστε όχι οι Ικέτες της Αρχαίας Ελλάδας, αλλά οι Ικέτες του σήμερα! Κι ας θυμηθούμε τους στοίχους του τραγουδιού! ” Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω, κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω”. Αυτοί είμαστε; αυτή είναι η περηφάνεια μας ως Έλληνες; Αν ναι τότε να μας χαιρόμαστε!