Η αρχική ιδέα για την ποίηση
Διπλά γιορτινή μέρα η σημερινή, του Δάσους (Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας) και της Ποίησης (Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης). Σημαντική συνεπώς μέρα, αφού με αυτήν γιορτάζουμε δυο αξίες της ζωής. Παρακάτω δίνω ένα ποίημά μου στ’ οποίο περιλαμβάνονται και οι δύο αυτές εορτάζουσες αξίες.
(Ειδικά για την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία καθώς έχει ελληνική αναφορά.
Η αρχική ιδέα ανήκε στον ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι’ αυτό.
Την εισήγησή του υιοθέτησε ο τότε πρόεδρος της Εταιρείας Κώστας Στεργιόπουλος και η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, πρώτη ημέρα μετά την εαρινή ισημερία, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό του πένθους. Συνδυάζονταν μάλιστα, επιτυχώς, με την Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας, κάτι που αποτελούσε ευτυχή και αρμοστό συνδυασμό, με τον εορτασμό δύο αγαθών, του δάσους και του πνεύματος (της ποίησης). Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Δημαρχείου και είχε μεγάλη επιτυχία.
Την επόμενη χρονιά ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του Οργανισμού, η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως και η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Τυνήσιοι και άλλοι πρέσβεις από χώρες της Μεσογείου υποστήριξαν την εισήγηση και η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε.
UNESCO για την Ποίηση
Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη, αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της. Οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες, καθώς και με τη Φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά “Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση”»).
ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
Μέσα στην τόση καλοσύνη
της φύσης που με συγκινεί
βρήκα φωλιά, βρήκα πηγή
και μιαν ολόγιομη Σελήνη
π’ όλο το Είναι μου ορθεί
και κάμει ολόσειστα τη γη
να πάλλεται από γαλήνη.
*
Τι ταπεινότης, τι τιμή
πόση η έγνοια της ευθύνης
ποιο το συγκλόνισμα και τι
νοιώθω στο ευ της ευφροσύνης
όταν προσκυνητής στη γη
στο ‘κόνισμα της καλοσύνης
δέεται σύστολα η ψυχή!
*
Αγγίζω το μικρό πουλί
και νοιώθω την εμπιστοσύνη
π’ αυτό μου δείχνει και κινεί
‘σθήματα που η ρωμιοσύνη
ξέχασε γιατ’ η φυλή
από τη μήτρα ‘χει αποκλίνει.
*
Ο κότσυφας θρασομανά
το θαρρευτό πετά σπουργίτι
ο τέττιγας αχολογά
σειέται βουβό το σαμιαμίδι
ο μέρμηγκας με προσπερνά
κι ο πάρδος ψάχνει νάβρει σπίτι.
*
Πάνου στην πέτρα η φασσιά
ο κάπρος βγαίνει σαν αυγίζει
σούρνεται η δενδρογαλιά
μόνος ο ρήσος συνεχίζει
το λάφι με ακολουθά
και το τσακάλι με μυρίζει.
*
Κάτου στη γης μύροι λογής
ρίγανη, θρούμπι κι αφάνα
αρώματα που με μεθούν
και μου μπικώνουν την ανάσα,
φασκομηλιά μεσοστρατίς
χαμομηλάκια μία στάλα!
*
Πεύκος, μυρσίνη, λυγαριά
κάπαρη, δρυς, γέρο πλατάνι
κυπάρισσος στη δημοσιά
ελιά που γέμει το χωράφι
της γης οπώρες που δετά
φτιάχνουν της φύσης το λογγάδι.
*
Αγέρας, πέτρα, άρμη, φως
αχολογά ο τόπος πράξη
ήλιος και γη, λίγο νερό
αρκούν για να δεθεί η πλάση
κι όλα να γίνουνε σκοπός
και να πορέψουνε με τάξη.
*
Γήινη εσθήτα όλ’ αυτά
κι ο άνθρωπος να την πλουτίζει
να στέργεται κι αρμοστά
μέσα στο σύμπαν να πορίζει,
ωριός και θέριος σταυρωτά
να πλέκει φύση και ν’ ορίζει.
*
Και η ταυτότητα της γης
να μπλέκεται με του ανθρώπου
μύστης και χτίστης της ζωής
ο πονητής νάναι του τόπου
κι ύστερα ως προσκυνητής
να στέκεται στη γη του κόπου.
*
Αχειροποίητη ομορφιά
νοιώθω ετούτη εδώ την πλάση
της ύλης σπάζει η παρθενιά
χωρίς το Είναι της ν’ αλλάζει
η φύση μία Παναγιά
κι η παρθενιά της όλη η τάξη.
*
Σ’ αυτό το θάμα της ζωής
προσκυνητής κι εγώ προβαίνω
στη θέρμη της υποβολής
παίρνω πνοή κι ανατέμνω
ψηλά με πάγει της ορμής,
το κάλεσμα και πλέριος βγαίνω.
*
Οι αισθήσεις όλες ποταμός
τα χνώτα μύροι, η γη βουίζει
πίνω τον ήλιο, πίνω φως
φλέβες φουσκώνουν και γεμίζει
από ανάσα ο σκοπός˙
γένεται πύρα και φλογίζει.
*
Έτσι στεκάμενος σεπτά
στο ‘κόνισμα της Άγιας Φύσης
νοιώθω Θεός να με βαστά
μέτοχος κι εγώ της Κτίσης
στο θάμα βλέπω φανερά
πόσο μικρός είμαι της ζήσης!
(από την ποιητική μου συλλογή “ΚΛΗΡΑ”, έκδοση ιδίου, Αθήνα 2017,